Wazzup Pilipinas!
They say the very first blogs were meant to share our accomplishments and success. But overall, many used it to bring out our sad experiences, our sentiments, our frustrations, and everything else in between and beyond.
Imagine a world full of hatred if one has not the means to express our inner longings, our wishes, our dreams.
Some of us want to tell stories vividly, incorporate plenty of photos to spice it up - after all, photos may show what words fail to do so.
Some would even go through great lengths to add their own illustrations, animations, videos, and all sort of representations to elaborate on the topic.
What amazes me most are those that have the patience to construct poems. Many would say that a few lines that rhyme are more creative than a lengthy essay. It becomes more personal if its written in the local language - straight from the heart, straight from the soul.
Below is a sample of a heart raging in anger:
Ever since day one alam ko naman na "hater" ka
Di lang ako ang nakakapansin, pati rin ang iba
Pero sadyang kaplastikan ang humarap at ngumiti
Kung ang totoo pala ay ikaw ay nakukunsumi
Sige ipagkalat mo kung gaano kasama ang ugali mo
Lumalabas na peke pala pagkatao mo
Don't worry, marami naman ang nakakaramdam
Ugali mo'y squatter na gawain ay makipagtsismisan
Lahat naman ng bagay ay maisasaayos kung pag-uusapan
Bakit kailangan pang humantong sa pananakot at kayabangan
Pagkatapos ng lahat ng naitulong sa grupo
Sisiraan ka sa mga walang kamuwang-muwang na tao
Hay nako! Ano ba talaga ang pinag-ngingitngit mo
Sabihin na kasi ang totoong nilalaman ng puso mo
Huwag ng magkunwari at nagmumukha ka lang papansin
Wag pumatol sa timang, iyan ang bilin sa akin
Sa totoo lang, ang akala ng iba ay inggit
kaya ginagamit mo ang lahat ng pagkakataon para manlait
Naghahanap ka pa ng kakampi sa iyong pakikibaka
Hindi mo ba kayang magwala na lang diyan ng mag-isa
Sige, sulsulan mo pa hanggang sa lahat na lang ay galit
Yayain mo ng lahat pati mga katulad mong maitim ang singit
Sadyang kasing-babaw ba ng dunong mo ang iyong pang-unawa?
Kawawa naman ako, napag-tripan mo na yata
Alam naman namin kung bakit nagkakaganyan ka
Hindi ka siguro masaya sa buhay mong madrama
Dulot yan ng mga walang kakwenta-kwentang tele-nobela
Akala mo yata may darating na prinsipe at ikaw ang prinsesa
Halina't magsaya tuklasin sa Batibot
ang tuwa, ang saya - hindi ang iyong yamot!
Kapag patuloy kang ganyan ay tatanda ka agad
Umuwi ka na, buksan ang TV, huwag kukupad-kupad
Manood ka na lang ng pambata na show
Para mabawasan ang kunot sa iyong noo
Lilipas din ang paninirang-puri na ginagawa mo
Pero parati kang nasa isip ko, tatandaan ko ito.
Ang payo ko lang sa iyo, makinig kang mabuti
Huwag basta-basta mapanghusga ng tao
Alin ang naiba, alamin, sige na
Nakakahiya at dati pala kitang nakasama
Ross is known as the Pambansang Blogger ng Pilipinas - An Information and Communication Technology (ICT) Professional by profession and a Social Media Evangelist by heart.
It's really hard to write a poem. I think it's for people who has a creative mind.
ReplyDelete